Soms komt er iets op je pad, waar je meteen een goed gevoel bij hebt. Een boek van je favoriete schrijver, een nieuwe auto of een vrolijk liedje dat je hoort. Ik kreeg spontaan kriebels in mijn buik toen ik op mijn LinkedIn-tijdlijn wat berichtjes aan het scannen was. Ik scrolde over een tekst heen, maar scrolde daarna razendsnel terug. Mijn oog viel op het woord ’trouwambtenaar’.
Gezocht: trouwambtenaar
In de gemeente Weststellingwerf, de gemeente waar ik al dik 10 jaar woon. Ik ben zelf ook getrouwd, maar had nooit over het vak ’trouwambtenaar’ nagedacht als job. Maar na het lezen van de vacaturetekst wist ik het meteen: dit is mijn baan.
Hoe geweldig is het als je onderdeel mag zijn van zo’n belangrijke dag? Dat je even een inkijkje krijgt in iemands leven. Een bruidspaar mag laten shinen en hun verhaal mag vertellen aan de mensen die belangrijk voor hun zijn. Om ze dan uiteindelijk dat ene kleine woordje te laten zeggen, dat zoveel zeggend is. Ja.
Te laat
Ik had me voorgenomen om de volgende dag een geweldige brief te schrijven. Eerst nog even de vacature er bij zoeken. Huh? Die was ineens verdwenen van de gemeentewebsite. Ik schrok! Had direct een knoop in mijn maag: dit kon toch niet waar zijn?! Binnen twee tellen had ik mijn telefoon in mijn hand en belde ik de ambtenaar die over de vacature ging: ‘Hoe kan dat nou? Mijn droombaan staat niet meer op jullie website?’ De dame in kwestie vertelde dat de reactietermijn de voorgaande dag verlopen was. ‘Maar dat kan niet, want ik heb nog niet gesolliciteerd en ik weet zeker dat jullie mij zoeken…’ reageerde ik met enigszins dichtgeknepen keel. ‘Deze baan in de liefde is echt voor mij bedoeld, wat kunnen we nog regelen?’ Dat bleek nog niet eenvoudig, want ja… Eerlijk is eerlijk, ik was te laat.
Belangrijk, vandaag afleveren!
Uiteindelijk sloten we een compromis. Ik mocht toch nog een brief langsbrengen bij het gemeentehuis, diezelfde dag. Blij als een kind schreef ik meteen mijn A4-tje om uit te leggen dat ik de verhalenverteller was die ze zochten. De brief en envelop hadden een gezellig kleurtje en in hoofdletters had ik er op gezet: Belangrijk! Vandaag afleveren bij….
Helaas…
Ik werd uitgenodigd. Te gek! Alleen de sollicitatie was op een dag dat ik een training had van mijn werk. Tja, die kon ik niet afzeggen. Ook al was dit ‘potentiële bijbaantje’ zo veelbelovend. Uiteraard liet ik me niet uit het veld slaan en probeerde de sollicitatie te verzetten. Helaas… dat lukte niet. Goh. Echt balen… Maar goed, ik had het oprecht geprobeerd. Dus ik liet het idee varen.
2e Kans
Een week later werd ik gebeld door een onbekend nummer. Het bleek de ambtenaar te zijn van de sollicitatiecommissie. Er werden kandidaten uitgenodigd voor de tweede ronde. Of ik misschien ook nog langs wilde komen. Nou! Daar hoefde ik geen seconde over na te denken. Een paar dagen later mocht ik een ‘fake speech’ geven over een sprookjesechtpaar. Of ik het spannend vond? Nee, ik geniet van het vertellen van verhalen. Dit was een nieuw avontuur. En ik vond het prachtig.
In the pocket
Nog diezelfde dag werd ik gebeld door de gemeente. Ik had de baan ‘in the pocket’. Ik voelde me een soort Robert ten Brink; ik had mijn droombaan in de liefde gevonden!