Trouwambtenaar. ‘Leuk baantje voor erbij’ wordt er vaak gezegd. Ik heb afgelopen jaar ervaren dat het niet zomaar een ‘baantje’ is. Liefde klinkt vaak als een nieuw begin, als een start. Maar soms is een huwelijk, het begin van het einde.
Ik mocht een koppel trouwen dat al aardig op leeftijd is. Meneer is ziek. Ongeneeslijk ziek. En hij wilde zijn geliefde goed achterlaten. Ze hadden nog niks geregeld op papier. Dat werd nu helaas echt tijd. Want zijn tijd zat er bijna op.
Meneer werd vlak voor het voorgenomen huwelijk opgenomen in het ziekenhuis. Mijn eerste gedachte was: ik kom wel naar het ziekenhuis. Maar dit bleek geen optie. Dus het huwelijk werd afgezegd. Dat voelde heel leeg. Niet af.
Uiteindelijk is meneer een aantal weken later toch weer thuis gekomen. Ik kreeg opnieuw een telefoontje. Of ik ze alsnog wilde trouwen. Natuurlijk zei ik ja. Ik heb alleen meneer eventjes telefonisch gesproken. Twee dagen van tevoren. Mevrouw was te nerveus en gespannen. Tijdens de korte kennismaking bleek: het hoefde geen verhaal over de liefde te worden, zakelijk was prima. Als het maar goed geregeld werd voor haar.
Maar we raakten langer aan de praat dan we bedacht hadden. Deze oude Fries en ik. We spraken alsof we elkaar al jaren kenden. Het was een bijzonder en open gesprek. Ik schreef toch een verhaal over de liefde. Kort maar krachtig. Over de zoektocht naar liefde. Over oog hebben voor elkaar. Over de kleine dingen die het leven meer dan de moeite waard maken.
Het werd een kleine ceremonie in de huiskamer. Met een handjevol familieleden en vrienden, taart en champagne. En met een lach en een traan. Zoals meestal. Maar deze keer voelde het toch anders. Omdat ik niet wist hoeveel tijd hun nog gegund werd. Er was gelukkig nog net genoeg tijd om JA te zeggen. Tegen elkaar. En tegen de liefde. Wat was ik trots op mijn bijbaantje op dat moment.
Heb elkaar lief. Je weet nooit hoeveel tijd je nog krijgt. ❤
